Wat ik gisteren ineens merkte en als deja vue verscheen is m'n haar. Vorige keer was het slap en futloos, ik vergeleek het met mezelf. En ja hoor, sinds gisteren is het er weer. Geen redden aan met de bus haarlak, het stort zo weer plat op m'n hoofd. Dat zijn dingen die ik toch totaal vergeten was maar er weer bij horen.
Op de fiets naar een vriendin geweest voor een bakkie koffie en daarna bij m'n moeder terecht gekomen om te schuilen voor de bui.
Samen nog een boodschap gedaan vanmiddag en thee gedronken. En dan is het al weer tijd om te koken.
Het fietsen ging best weer aardig, het was fris maar goed te doen. Nu vandaag niks meer en op tijd naar bed om morgen weer een halve dag te gaan werken.
Achteraf gezien was maandag de slechtste dag qua vermoeidheid, gelukkig heeft dat niet doorgezet en zo kabbelt het eigenlijk rustig voort naar de 1e september.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten